Die ene opmerking die je liever niet hoort

Die ene opmerking die je liever niet hoort, maar die je project redt

“Ik trek dit echt niet meer, Mariëlle.”

Voor me zit Marjan, een stevige projectmanager met een duurzaamheidsproject waarmee ze écht impact wil maken. Ze is slim, gedreven en gewend om haar zaken goed op orde te hebben. Maar nu loopt ze vast.

“Het voorstel moet vandaag de deur uit. En die man van financiën, die blijft maar vragen stellen die we allang hebben besproken! Ik zet mijn adviseurs altijd vooraf aan tafel. Waarom komt hij hier nu pas mee?”

Ik voel haar frustratie.

“Wat zegt hij precies?” vraag ik.

Marjan zucht. ‘Wat als de subsidieverstrekker over twee jaar controleert en we nét niet voldoen aan alle voorwaarden? Is het risico afgedekt dat we dan tonnen moeten terugbetalen?’

Ze kijkt me fel aan. “We hebben dit al besproken! Hij was erbij! Waarom moet ik dit nou weer uitleggen?”

“Waarom irriteert het je zo?” vraag ik.

Ze lacht. “Omdat hij niet oplet. We moeten dóór.”

Ik knik. “Wat als hij het niet moeilijk maakt, maar gewoon zijn werk doet?”

Ze kijkt geïrriteerd: “Hoe bedoel je?”

“Dit is wat er gebeurt als een project naar besluitvorming gaat. Als het hele plaatje op tafel ligt, ziet hij pas écht waar de risico’s zitten. Misschien leek alles eerder op orde, maar nu kan hij pas beoordelen of het allemaal klopt.”

Stilte.

“Verplaats jezelf eens in zijn schoenen,” zeg ik. “Wat zou zijn intentie kunnen zijn?”

Langzaam zakt haar spanning. “Hij wil voorkomen dat ik straks moet terugkomen op besluiten. Eigenlijk helpt hij me juist.”

Ik zie haar blik veranderen.

“En als je dat weet, wat betekent dat dan voor jouw rol?” vraag ik.

Ze leunt achterover en denkt even na. “Dan is het mijn taak om mijn adviseurs zo goed mogelijk in stelling te brengen. Dit is geen gedoe, dit is hoe besluitvorming werkt. Dit is hét moment om de puntjes op de i te zetten.”

Ze glimlacht. “Pfff, ik heb mezelf in de weg gezeten hè?”

Ik lach. “Welkom bij de onderstroom in projecten. Nu je het vanuit een ander perspectief kan zien, heb je een keuze.”

De volgende dag stuurt ze me een berichtje:

“Ik heb hem uitgenodigd om samen te zitten. In plaats van frustratie, hadden we een goed gesprek. Hij wees me op een subsidievoorwaarde waar ik zelf overheen had gekeken. We hebben het voorstel nét iets anders geformuleerd en het voorstel ging moeiteloos door de besluitvorming. Thanks.”

Soms is de grootste belemmering niet de ander, maar hoe je naar de ander kijkt.

Meer lezen?

Wil je meer van dit soort artikelen lezen? Onder blog staan al mijn artikelen. Of je kan je gegevens hieronder achterlaten, dan stuur ik je eens per 2 tot 4 weken een update met daarin mijn nieuwste blogartikelen. Voel je vrij om mijn updates eens uit te proberen (je hebt je namelijk zo weer afgemeld).