Ik heb altijd een haat-liefdeverhouding gehad met mijn rol als projectmanager. Ik kan intens genieten van een prestatie die we als team samen neerzetten. Ook heb ik plezier in de route op weg naar het resultaat. Een plan maken om een project te laten lopen of het schrijven van voorstellen. Projectstartups met het team. De overleggen om te kijken waar we staan en gas geven als dat nodig is. Het verhaal vertellen en mensen daarin meekrijgen. Daar kan je me voor wakker maken. That’s me.
De andere kant
Ik ken ook de andere kant van mijn vak. Dan voel ik de druk van deadlines. Of ben ik bezig om fouten te herstellen. Loop ik een gat dicht dat één van mijn projectteamleden heeft laten vallen. Frustreer ik me over een samenwerking die niet van de grond komt. Of incasseer kritiek van collega’s. Vaak maak ik op dat soort momenten lange dagen. Ik werk in de avonden en soms in de weekenden. Mijn projecten voelen als loodzwaar. Ik ben aan het ploeteren.
Precies dat gevoel maakt dat ik regelmatig een bloedhekel aan mijn vak heb, er mee wil stoppen en me afvraag of ik niet gewoon wil vertrekken met de zeilboot.
Accepteren
Nu hoor ik je al zeggen, dat hoort toch gewoon bij je vak? Als je dat niet accepteert, kan je er beter mee stoppen. Dat heb ik zelf jaren gedacht. Juist die gedachte maakte dat ik een steeds grotere hekel aan mijn vak kreeg. Vooral op die momenten dat mijn vak weer eens met mij en mijn energie aan de haal ging. Als het immers hoort bij dit vak, kan ik het niet veranderen.
Tegelijkertijd vond ik stoppen zonde. Van mijn opdrachtgevers, projectteamleden en de buitenwereld kreeg ik immers vaak te horen dat ze erg blij waren met mij als projectmanager en mijn manier van werken. Nu ik nog!
Vrijheid
Die verandering kwam pas op het moment dat ik niet meer accepteerde dat het ‘zware’ er gewoon bij hoort. Ik ging onderzoeken hoe het anders kon. Ik ontdekte in die zoektocht dat mijn werk als projectmanager botste met een waarde die voor mij belangrijk is: vrijheid.
Ik roep al jaren dat ik 3 maanden per jaar op zee wil varen. Daar bouw ik naar toe, maar ik snap ook wel dat ik dat niet morgen voor elkaar heb. Wat ik alleen over het hoofd zag, is dat vrijheid niet alleen gaat over de lange termijn, maar ook over hoe ik het vandaag heb georganiseerd.
Mijn werkweek was overvol
Een blik op mijn agenda voor de komende weken liet me glashelder zien hoe de vlag erbij hing. Mijn werkweek was vol. Overvol. Ruimte voor mijzelf om te freewheelen was er niet. Laat staan dat er ruimte was om te onderzoeken of te creëren. Die vrijheid waar ik zo naar verlangde was ver te zoeken. Daar werd ik dus verdrietig en gefrustreerd van. Nogal wiedes dat ik hierdoor de neiging had om mijn vak aan de wilgen te hangen.
Een eenvoudig besluit
Uiteindelijk heb ik besloten om maximaal 3,5 dag per week te werken aan projecten. De rest van de week is voor mijzelf.
In die tijd schrijf ik, volg ik trainingen of doe ik gewoon waar ik zin in heb. Een eenvoudig besluit dat me mijn vrijheid per direct weer terug heeft gegeven. Hoe zit dat bij jou? Heb jij ook een haat-liefdeverhouding met je vak als projectmanager? Welke waarde komt er bij jou dan soms in de knel?
Meer lezen?
Wil je meer van dit soort artikelen lezen? Onder blog staan al mijn artikelen. Of je kan je gegevens hieronder achterlaten, dan stuur ik je eens per 2 tot 4 weken een update met daarin mijn nieuwste blogartikelen. Voel je vrij om mijn updates eens uit te proberen (je hebt je namelijk zo weer afgemeld).
Recente reacties