Hoe komt het nou dat ik ondanks mijn zorgvuldige voorbereiding zo’n onproductief gesprek heb?
Mijn perspectief
Ik merk dat dit vaak gebeurt als ik het plaatje dat ik in mijn hoofd heb, overeind probeer te houden. Zodra een ander dan een vraag stelt of een opmerking maakt, heb ik de neiging om een antwoord te geven vanuit mijn perspectief. Ik ben dan bezig om de opmerkingen in te passen in mijn plaatje. Hierdoor hoor ik dus maar de helft (of nog minder). Ik luister niet meer, laat staan dat ik check of ik de vraag goed heb begrepen.
Dat gebeurt meestal als ik dat plaatje pas net helder heb of als ik me nog niet helemaal stevig voel in mijn project. Dan wil ik namelijk helemaal niet horen waar het onduidelijk is of nog niet helemaal klopt. Voor ik het weet gaan namelijk al mijn net verworven zekerheden direct weer overboord.
Aandacht voor de ander
Wat mij helpt is mijn neiging om te gaan puzzelen en het plaatje weer compleet te maken, nog even te parkeren. Ik geef mijzelf dan toestemming om nog geen antwoord te hoeven hebben op de vragen die ik krijg. Mijn enige doel is de opmerkingen van een ander goed te begrijpen, zodat ik met mijn aandacht bij die ander kan zijn. En ja, dat voelt vaak ongemakkelijk. Alsof ik niet weet waar ik het over heb.
De puzzel opnieuw leggen
Toch gebeurt er dan vaak iets bijzonders. Als ik echt snap wat er bij die ander speelt en hoe die de wereld ziet, is het daarna veel makkelijker om de puzzel opnieuw te leggen. Het kost me dan meestal heel weinig energie om het plaatje aan te passen en ervoor te zorgen dat het weer klopt.
Meer lezen?
Wil je meer van dit soort artikelen lezen? Onder blog staan al mijn artikelen. Of je kan je gegevens hieronder achterlaten, dan stuur ik je eens per 2 tot 4 weken een update met daarin mijn nieuwste blogartikelen. Voel je vrij om mijn updates eens uit te proberen (je hebt je namelijk zo weer afgemeld).
Recente reacties