Je zit met z’n allen aan tafel.
Zeven mensen en iedereen knikt.
Er wordt hard gewerkt. Ze doen echt hun best.
Losse eindjes
Maar jij voelt: dit team gaat zo niet vliegen.
Je ziet de losse eindjes.
Gesprekken die nergens landen.
Plannen die blijven hangen in vaagheid.
En ondertussen zeg je tegen jezelf: hou vol, blijf verbinden of misschien heeft het nog even tijd nodig.
Wat je níet zegt:
Dat je het eigenlijk al niet meer gelooft.
Dat je moe wordt van hopen op beweging.
Dat je geen inspiratie meer voelt.
Dus stel je nog een vraag.
Zeg je het vriendelijk.
Maak je het kleiner dan het is.
Want wat als je zegt wat je écht voelt?
Wat als het dan klapt?
Ik herken dat.
Ik weet hoe het is om te blijven hopen, zolang ik het maar niet benoem.
Zolang ik niks ontregel.
Tot ik me realiseerde: door niets te zeggen, stond ik eigenlijk al met één been buiten.
Ik hoopte op beweging, maar nam zelf geen risico.
Gevangen in mijn eigen onderstroom.
Emotioneel risico
Pas toen ik durfde te voelen wat ík nodig had om het wél te zeggen, durfde ik meer emotioneel risico te nemen en kwam er iets in beweging.
Misschien herken jij dat ook.Dat je voelt wat er schuurt, maar dat je nog zoekt naar woorden. Of naar moed.
Dat is heel normaal.
Wat zou er gebeuren als je het niet meer alleen probeert op te lossen?
Je hoeft het niet in je eentje te dragen.
Voel je welkom om samen te onderzoeken wat in jouw project gezegd wil worden, zodat jij en je project weer kunnen stromen.
Meer lezen?
Wil je meer van dit soort artikelen lezen? Onder blog staan al mijn artikelen. Of je kan je gegevens hieronder achterlaten, dan stuur ik je eens per 2 tot 4 weken een update met daarin mijn nieuwste blogartikelen. Voel je vrij om mijn updates eens uit te proberen (je hebt je namelijk zo weer afgemeld).
Recente reacties